Soms begin je ergens aan, vergeet je dat je eraan was begonnen en pak je het later weer op. In dit specifieke geval moet ik het wel ruim definiëren: een nieuw begin maken is ook een vorm van oppakken. Kortgezegd, na een aantal zieltogende weblogs – verpieterd, verwaarloosd, overleden – maak ik een frisse start. Hoe is dat zo gekomen?
Afgelopen september begon ik aan mijn Master Journalistiek en Nieuwe Media met een introweek. Voor de gratis krant Sp!ts (vergeet het uitroepteken niet!) schreven wij, als beginnend journalisten, een aantal artikelen voor de ‘stationskrant’. Deze artikelen werden op een site gepubliceerd en komen binnenkort in een speciale bijlage in de gedrukte krant te staan. Aan het einde van de week werden de resultaten in het gebouw van de Telegraaf Media Groep (eigenaar van Sp!ts) besproken. De hoofdredacteur van de gratis krant was aanwezig om onze stukken van commentaar te voorzien.
Na de presentaties van alle artikelen werd er nog wat nagepraat, en werd onze toekomst als journalist besproken. Ik ga niet de hele discussie samenvatten, maar Brouwers kwam met de volgende uitspraak: ,,Elke beginnende journalist moet een weblog hebben. Als een journalist hier solliciteert, kijk ik altijd waar hij op internet te vinden is. Zit hij daar niet, dan neem ik hem ook niet aan.” Hij neemt zelf het goede voorbeeld door actief te Twitteren. De rest van zijn redactie doet verplicht mee.
,,Aha, dus je begint nu (alweer) een blog vanwege Bart Brouwers?” Nou, niet direct, maar ik ben wel aan het denken gezet door zijn statement. Ik geloof niet dat de journalistiek uiteindelijk in zijn geheel op internet plaatsvindt, maar ik snap wel dat een weblog je imago als journalist kan ondersteunen. Je bent bezig om vaardigheden te ontwikkelen en (door het semi-verplichte karakter van bloggen) jezelf creatief uit te dagen. Als ik op zijn minst elke week een artikel schrijf, heb ik per jaar toch 52 schrijfoefeningen gedaan.
Op deze weblog plaats ik artikelen die ik tijdens mijn opleiding heb geschreven. Daarnaast daag ik mijzelf uit om elke maand een groot artikel te schrijven. Tussendoor geef ik mijn mening op de media. Typische blogs, zeg maar.
Op de andere blogs plaatste ik als laatste zin vaak iets in de trant van ‘en nu maar zien of ik het volhoud’. Aangezien dat in het verleden weinig resultaat heeft geboekt, doe ik het deze keer niet.